Snöggsteikt að hætti Sunnu, II. hluti

Mér til mikillar furðu virðist vera takmarkaður áhugi á að vita um afdrif Ólans eftir brútal meðferð um daginn. En ég læt nú söguna flakka engu að síður.

Upp á síðkastið hefur Óli kvartað sáran undan bakverkjum, búinn að láta mynda sig í bak og fyrir, aðallega þó bak, og láta lækna spá og spekúlera án nokkurrar sannfærandi niðurstöðu. Um daginn ákvað ég hins vegar að vera einstaklega góð við kallinn og lækna á honum bakið í eitt skipti fyrir öll. Leið mín lá í Lyfju til að kaupa vöðvabólgu-grjóna-púða fyrir sjálfa mig. Þar rak ég augun í stórsniðugan plástur sem átti að láta vöðva- og liðverki í baki hverfa eins og dögg fyrir sólu með sérstakri hitameðferð. Sá galli var þó á gjöf Njarðar að leiðbeiningarnar voru á þýsku og hvergi kom fram hvað plásturinn átti að vera lengi á. Það litla sem ég vissi var að plásturinn innihélt cayenne-pipar.

Ég gekk hreint til verks, límdi plásturinn á garminn og lét hann svo svitna. Eftir um 30 mínútur kvartaði hann undan óþægindum þannig að við ákváðum rífa plásturinn af og kom þá í ljós rauður brunablettur á bakinu.

Sjúklingurinn stundi þungan og kvartaði sáran og lét eins og hann væri nýkominn úr meiriháttar aðgerð. En Sunna dó ekki ráðalaus. Ég vippaði mér upp á eldhúskoll inni í svefnherbergi, rótaði í gömlu óléttudóti og fann á augabragði gamla bakbeltið mitt síðan ég var ólétt og ónýt. Því næst skundaði ég inni í eldhús og reif fram poka með frystu grænmeti, tróð honum inn í hólfið fyrir hitapokann og vafði utan um fatlafólið. Eftir um hálftíma var hann as good as new.

Já, svona var nú það. Glóðarsteiktur Óli var því algjör mistök af minni hálfu. En snarræði mitt bjargaði honum frá stórbruna. Hugsið ykkur bara hvað ég gæti gert í Grikklandi!